Dag 1 Zaterdag 17 Oktober 2009
Het is bijna zover. Nog een paar uur en een korte nachtrust voor vertrek. Fred is Katinka en Arno al aan het stalken, kunnen ze alvast wennen aan deze tornado.
Bij nader inzien hadden we beter van Den Haag naar Rijswijk de walkie talkies alvast uit kunnen proberen maar goed kunnen we in het vliegtuig toch ook doen? Leuk voor de medepassagiers en de piloot.
We vliegen via Cairo naar Johannesburg en dan naar Windhoek. Voor het eerst hebben we de eerste overnachting al geboekt. Dus bij aankomst kunnen we rechtstreeks de kroeg in en bij het zwembad liggen chillen na de lange vlucht.
We hebben, om de site en beetje spannend te houden, “vrienden” uitgenodigd om mee te gaan. We hebben Katinka, Arno en hun bijna 3-jarige dochtertje Frankie (zij was de doorslaggevende factor) zo gek gekregen met ons mee te reizen op ons alweer 4e avontuur in en om Namibië. Ook gezellig daar Nic haar 40ste bejaardag viert in de rimboe! Hebben we in ieder geval iets om de slingers aan op te hangen, Frankie!
Veel plezier!
Week 1 : 18 – Oktober 24 – Oktober
Na een vrolijke vlucht geland in Windhoek en de wagens opgehaald. Hierna direct de stad in om drank en dergelijk in te slaan. Maar dat liep een beetje anders . Fred verloor zijn portemonnee met allerlei kaarten. Gelukkig had Fred de financiën over 2 portemonnees verdeeld. Na een aantal uren doorgebracht op het politie bureau ( Waar je zelf de aangifte moest invullen. ) op weg naar de 1e Campsite.
Dat was Elisenheim , de volgende ochtend een tijdje op Arno wachten ( Opstart problemen ) gingen wij weer vrolijk de stad in om wederom een poging te wagen om proviand in te slaan. Uiteindelijke geëindigd bij Campsite Ondekaremba waar wij verschrikkelijk dronken zijn geworden.
De volgende dag op naar weg naar de Okavanga Delta. Na de grensovergang bij Maun 2 dagen vertoefd om de nodige voorbereidingen te treffen.
Na een verblijf van enkele dagen in het Moreni park. , waar wij ons wasteiltje met diverse goederen zijn verloren aan de hyena’s, keerden wij terug naar Maun. Hier sloeg het 2e noodlot toe. Bij de overgang van gravel naar asfalt stak een kudde ezels over. Op 2 na , die gingen verder met grazen, totdat Fred aankwam…….. Eentje stak er over en zat direct om de wagen heen gevouwen. Gevolg wagen total loss. De radiator lekte als een zeef en konden ternauwernood Maun bereiken .
Hier hebben wij 2 dagen op een Campsite gestaan om op een vervangende wagen te wachten. Lekker opgegeten door de zandvlooien…… Tevens moesten wij ons bij de politie melden omdat wij een ezel hadden aangereden. Gelukkig hebben wij kennissen in Maun wonen die ons geholpen hebben. Anders zaten wij in de penari.
Week 2 : 25 – Oktober 31 – Oktober
Via de westkant van de delta omhoog gereden naar de Caprivi strook. Wij zijn 2 dagen bezig geweest om een grensovergang van Botswana naar Namibië te vinden, uiteindelijk toch maar helemaal naar het noorden gereden. Een paar leuke Campsites gevonden en leuke avondjes gehad. Ondertussen hadden Nicole en Fred veel last de beten van de zandvlooien uit Maun.
Uiteindelijk zijn wij met z’n tweetjes verder gereden via Kunene-Groot-fontein naar Sesriem.
Week 3 : 1 – November 10 – November
Na op de Caprivi-strook afscheid van onze reisgenootjes genomen te hebben zijn wij richting de grensrivier de Kunene vertrokken. Daar een leuk kampeerplekje ontdekt waar wij tevens een dagje zijn gaan kanoën. De volgende dag fris richting Sesriem vertrokken om in het welbekende ( Gelukkig nog niet) bron te gaan borrelen . Hier hebben wij ook de nacht doorgebracht.
De volgende dag langs Skeleton Coast de kustlijn gevolgd richting Swakopmund waar wij wederom een aantal dagen vertoeven. Dit dorp lijkt op Noordwijk aan Zee, zit vol met Duitsers . De Namibische bevolking komt hier in grote getalen omdat het hier een heerlijke temperatuur is . Voor ons te koud! Uiteraard een aantal uurtjes in de Duitse bierstubbe doorgebracht met heerlijke schnitzels en wit biertjes. Elke keer als wij in Swakopmund zijn gaan wij hier naar toe ,omdat wij steeds de naam van de kroeg vergeten.
De volgende dag vergunning aangeschaft om de Namib woestijn in te trekken. Dit desolate gebied is bekend om zijn vergezichten. Hier hebben wij dan ook 2 dagen tussen de rotsen geslapen. Verder zie je hier niemand , in een straal van een paar honderd kilometer is het kaal en onbewoond.
Vervolgens richting het Naukluft Parc om de laatste dagen door te brengen. Nadat wij een mooi plekje hadden gevonden om te overnachten, hebben wij wat info ingewonnen voor onze wandeling de volgende dag. Dit park wordt beheert door de locals. De NWR organisatie. Deze club heeft diverse A-locaties door het hele land en voorzien de bevolking van werk en enige welvaart.
De loco vertelde ons dat de Olive Trail with Chains makkelijk voor ons te doen was. Hooguit 2 uurtjes wandelen! Vol goede moed op pad. Goed bevoorraad met voldoende water en eten. Het spoor is makkelijke te volgen dmv witte voetjes op de rotsen. Na een poosje wandelen bergopwaarts stond Fred doodstil, hij zag een zwarte mamba, één beet is dodelijk. Na een tijdje begon hij weer te lopen. Je weet maar nooit , de slangen zijn vaak in koppels en er kan er nog één voorbij komen. Gelukkig had Nic niets in de gaten anders was zij in record tempo weer bij de wagen. Uiteindelijk de top van de berg bereikt en ff lekker geluncht. Nu het makkelijke gedeelte, naar beneden! Je gaat via een droge rivier al zigzaggend naar het eindpunt. Op een gegeven ogenblik stonden wij op een rotsblok van zo’n 10 meter hoog. Hoe komen wij hieraf ? Na lang zoeken zagen wij een spoor van kledingsresten dus met andere woorden , je moest er gewoon van afglijden met alle gevolgen vandoen. Hopelijk was dit het laatste obstakel want wij liepen al een kleine 4 uur rond. En het waterniveau bereikten een dieptepunt. Hopelijk zijn wij snel bij de wagen, alleen nog geen olijfboom gezien………
Ja hoor , nadat wij weer eens de bocht om waren snapten wij de naam. Je zag een kloof met diepgroen giftig stilstaand water Van een klein 150 meter lengte, hoe kom je hier voorbij? Opeens zagen wij de “chains”, er hingen op redelijke hoogte kettingen laangs de muur van de kloof zodat je als een ervaren alpinist na de overkant moest klimmen. Uiteindelijk hebben wij het gered, eens en noit meer…..volgens Nic. De foto is zo raar geworden omdat de lens door al het stof maar gedeeltelijk openging.
De volgende dag maar weer eens een lodge gepakt bij Sossuvlei om van de rode duinen te genieten. Op de terugweg naar Windhoek hopelijke de enige lekke band gekregen, wel een tweede auto!
